Ημερολογια Καραντινας, Ημέρα 47η

Ναι 47η σήμερα, δεν κάνω προβολή στο μέλλον, είμαι σε καραντίνα 47 μέρες. Εκ τω οποίων μόνο οι 3 είναι λόγω του ιού. Μην δαγκώνετε, ζω σε άλλη χωρα, δεν είμαι από αυτούς που βγαίνουν παραλία.

Είμαι κλεισμένη σε ένα σπίτι με μία Ιρλανδέζα, από την Δημοκρατία της Ιρλανδίας, όχι την άλλη, όχι ότι έχει μεγάλη διαφορά για την ιστορία μας, αλλά έχει για εκείνη. Βουδίστρια, κατά χρόνους βήγκαν (μέχρι να της τα σκάσει το τυρί και η ομελέτα), με διδακτορικό στην δημιουργική γραφή, κάθε Κυριακή το σπιτικό μας μυρίζει λιβάνι και ακούγονται ψαλμωδίες από το δωμάτιό της (κάποια πράγματα σταθερά σε όλες τις θρησκείες).

Και λες εσύ σάλιαγκα, θα είναι καλό να κλειστείς καραντίνα σε ένα σπίτι με μια Βουδίστρια, ψυχραιμία, ζεν και τέχνη συντήρησης της μοτοσυκλέτας (ουπς, παραστράτησα). Άλλα ζούμε σε δύσκολες εποχές αγαπητή, και το ζεν έχει πάει περίπατο, γιατί το ζεν δεν τον κολλάει τον κορονοϊό, αλλά αυτή έμεινε πίσω, γιατί αυτή τον κολλάει. Και αφού έχουμε ζήσει τις 2 βδομάδες του σόσιαλ του δίστανσινγκ με όλα τα στάδια - θα περάσει - Βούδα μου, έρχεται και σε μας - να πάρουμε προμήθειες - δεν έχει κωλόχαρτο πουθενά - το χαρτί κουζίνας βουλώνει την τουαλέτα (και ήρθα η μηχανικάρα και της έδειξα την ασύλληπτη τεχνολογία του κάδου σκουπιδιών στην τουαλέτα και την έστειλα την τύπισσα) - μπαίνουμε σε μια νέα τάξη πραγμάτων - ξου ξου ξου οι φίλοι σου μακρυά από εδω - πηγαίνω βόλτες μόνη μου στα δάση - ακόμα και στα δάση έχει κόσμο, φτάσαμε στην ανακοίνωση την επίσημη του λοκ του ντάουν.

Και ερχόμαστε που λέτε στην χθεσινή μέρα (ημέρα 2η του lockdown για αυτήν, 46η για μένα), όπου εγώ κούτσα-κούτσα (στοιχείο σας δίνω εδώ, ημέρα 47η λέμε), πάω κουζίνα να φτιάξω ένα δίκταμο, και μου κάνει ντου στον κοινόχρηστο χώρο. Φανταστείτε ένα κοκκινομάλλικο ξωτικό να χοροπηδάει στην κουζίνα, κάνοντας ταυτόχρονα διατάσεις, γιατί ήταν και πιασμένο από το κλείσιμο στο σπίτι, τραγουδώντας τις σκέψεις του (θυμίσου Μάρσαλ στο how I met your mother, αν δεν τον θυμάσαι βρήκες τι να κάνεις τις επόμενες 10 μέρες και συνάμα σου βάζω και βίντεο)

(αυτό αλλά σε πιο γρήγορο και να πηδάει πάνω κάτω)

Και αυτό δεν κράτησε 30 χαριτωμένα δευτερόλεπτα, κράτησε γύρω στο πεντάλεπτο, όπου ήμουν παγιδευμένη (και στρατηγικά τοποθετημένη) μεταξύ ξωτικού και κουζινομάχαιρων, αλλά πολύ μακρυά από την πόρτα. Εκεί κάπου είναι που σκαρφαλώνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας όπου φωνάζει “yoga boat pooooooooose” και κάνει το παρακάτω:

Πάνω στο τραπέζι!!!

Μέσα σε όλα αυτά με καλούσε και να συμμετέχω στον χορό (ημέρα 46η λέμε και μέχρι και την 45η δεν επιτρεπόταν να πατήσω το πόδι μου στο έδαφος), οπότε έχω γραπωθεί από τον πάγκο και δεν το κουνάω με τα κουζινομάχαιρα σε απόσταση ενός χεριού.

Αυτό που ακολούθησε ήταν μια αλλοπρόσαλλη συζήτηση στα εγγλέζικα αλλά με διάφορες προφορές (θα σου άρεζε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον σαλιάγκι), κατα την διάρκεια της οποίας ένιωσα λίγο πιο άνετα, αν και δεν σταμάτησε να χοροπηδάει πάνω κάτω στο τραπέζι και εμένα να μου έρχεται ναυτία (από το boat pose ξεκίνησε η ναυτία) και μέχρι το τέλος αυτής της συζήτησης είχαμε αποφασισει να βάψουμε το τραπέζι της κουζίνας κίτρινο (ίσως και όλην την κουζίνα μαζί με εμάς, δεν είμαι σίγουρη για όλα όσα συμφώνησα κατά την διάρκεια της φουρτούνας), να φυτέψουμε κάτι σπόρους που έχουμε, μπας και φέτος πιάσουν και δεν γίνει επανάληψη του λιμού του 2019, να φτιάξουμε τετράδια και να μετακομίσουμε τα έπιπλα στο δωμάτιο της συγκατοίκου που λείπει (ας μην αποκλειότανε στην Βραζιλία).

Την βραδιά την κλείσαμε παρακολουθώντας τους γείτονες από το παράθυρο του δωματίου της συγκατοίκου που λείπει και γκουγκλάροντας πώς να ξαναγεμίσουμε μπουκάλια με κρασί και να τα συσκευάσουμε (η Βραζιλιάνα έχει μια εξαιρετική κάβα από κρασιά στο δωμάτιό της <ας πρόσεχε, ζούμε δύσκολες μέρες λέμε>).

Και επειδή η τηλεόραση βγαλμενη από την ζωή ειναι, μου θύμισε την άλλη καταπληκτική σειρα (μικρή είναι, μόνο μια μέρα θα σου πάρει), και το κρασί: 

Εγώ σήμερα να σου δείξω το τι κάνει ένα πλυντήριο για να περάσει τις μέρες του στην καραντίνα ήθελα, αλλά παραστράτησα. Θα σου βγάλω αύριο φωτογραφίες του αυτοσχέδιου αργαλειού μου. 

Αποστειρωμένα φιλιά, 

-πλυντήριοΤοΘαΜεΣκοτώσειΣτονΥπνοΜουΔενΚλειδώνειΗΠόρταΣαςΛέω

ΥΓ: Ρε, είχα ξεχάσει πώς να γράφω εδώ, αρχικά πήγα και έγραψα τον τίτλο μέσα στο κείμενο... Αίσχος!